گرفتاری 3 گانه صنعت چرم؛ قوانین مبهم، تفسیرهای شخصی و راه بسته تأمین مالی

صنعت چرم و کفش از جمله بخش‌های مهم تولیدی است که هم اشتغال‌زا است و هم ارزش افزوده قابل توجهی برای اقتصاد کشور ایجاد می‌کند. با این حال، تولیدکنندگان این صنعت با چالش‌های متعددی روبه‌رو هستند؛ از جمله محدودیت در تامین مواد اولیه باکیفیت، مشکلات بانکی و اعتبارسنجی، فشارهای قانونی و تحریم‌های بین‌المللی. در چنین شرایطی، حفظ کیفیت محصولات، توسعه خطوط تولید و رقابت با کالای خارجی از اهمیت بالایی برخوردار است و نقش نوآوری و مدیریت کارآمد را بیش از پیش برجسته می‌کند.

در حال حاضر با گذشت حدود 9 ماه از سال جاری، تولیدکنندگان از سالی پرتنش و دشوار سخن می‌گویند؛ سالی که هم‌زمان با تنش‌های منطقه‌ای، محدودیت‌های ارزی نیز تشدید شده و فشار مضاعفی بر بخش تولید وارد کرده است.

• تولیدکنندگان کفش: اگر امروز چاره نشود، شب عید بازاری نخواهد ماند

در همین ارتباط بابک مصری یکی از تولیدکنندگان صنعت پوشاک چرمی در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم، با اشاره به شرایط سخت تحریم‌ها و مشکلات داخلی، وضعیت موجود را مانعی جدی برای فعالیت بخش تولید دانست و گفت: تحریم‌ها، قوانین دست‌وپاگیر واردات و خودتحریمی‌های سازمانی، کار را برای تولیدکنندگان دشوارتر کرده است.

این فعال صنعتی با بیان اینکه تولیدکنندگان علی‌رغم دشواری‌ها همچنان در میدان مانده‌اند، افزود: انتظار حمایت جدی از سوی دولت وجود دارد، اما چنین حمایتی در عمل مشاهده نمی‌شود. در کشورهای صنعتی مانند آمریکا، آلمان و ژاپن، بخش قابل توجهی از اقتصاد بر دوش صنایع کوچک و متوسط است، اما در ایران این بخش تقریباً نادیده گرفته می‌شود و اولویت‌ها عمدتاً به شکل رانتی به بنگاه‌های بزرگ اختصاص می‌یابد.

وی با اشاره به چالش‌های موجود در تخصیص ارز، مالیات، تأمین اجتماعی و تعزیرات، تصریح کرد: نبود عدالت و سیاست‌های حمایتی موثر، فضای کسب‌وکار را برای بنگاه‌های کوچک و متوسط دشوار کرده است.

*بی اعتمادی به تولیدکنندگان و مانع تراشی ها مانع توسعه صنعت چرم است

مصری با مقایسه ساختار حمایتی کشورهایی مانند ترکیه، گفت: در ترکیه برای تولیدکننده مشوق‌های گسترده‌ای در نظر گرفته می‌شود؛ از جمله پرداخت هزینه حمل کالا تا بندر برای صادرکنندگان. این کشور با ایجاد همبستگی بین صنایع مختلف، توانسته در حوزه‌هایی مانند پوشاک، چرم و کفش جایگاه جهانی پیدا کند.

به گفته وی، ترکیه سالانه حدود 700 میلیون جفت کفش تولید می‌کند، در حالی که تولید سالانه کفش در ایران حدود 85 میلیون جفت است؛ با اینکه جمعیت دو کشور تقریباً برابر است. این اختلاف چشمگیر ناشی از نبود حمایت ساختاری، ضعف در آموزش مهارتی و از دست رفتن استادان سنتی این صنعت است.

این فعال صنعتی در ادامه خاطرنشان کرد: در آلمان تنها 20 درصد فارغ‌التحصیلان دبیرستان وارد مسیر دانشگاهی می‌شوند و 80 درصد آموزش‌های فنی و حرفه‌ای می‌بینند. اما در ایران تعداد دانشگاه‌ها هم‌سطح کشورهایی با جمعیت چندبرابر ماست و سالانه تعداد زیادی فارغ‌التحصیل دانشگاهی بدون مهارت عملی وارد بازار می‌شوند؛ نسلی که بخش زیادی از آنان نیز راه مهاجرت را در پیش می‌گیرند.

این تولیدکننده صنعت چرم با اشاره به اهمیت توسعه آموزش‌های مهارتی در کشور، اعلام کرد: مجموعه تحت مدیریت او طی سال‌های اخیر مدارس فنی‌وحرفه‌ای متعددی را در مشهد تأسیس و نظارت مستقیم بر آن‌ها اعمال کرده است. تمام فارغ‌التحصیلان این مراکز در استان خراسان طی کمتر از سه ماه جذب بازار کار شده‌اند و این نشان می‌دهد آموزش مهارتی در صورت برنامه‌ریزی درست می‌تواند اشتغال‌زا و اثرگذار باشد.

مصری با بازگشت به شرایط دشوار واحدهای تولیدی در سال جاری،  تأکید کرد:  بخش تولید در ماه‌های نخست امسال به‌شدت تحت تأثیر رخدادهای منطقه‌ای قرار گرفت. جنگ 12 روزه، که حادثه‌ای تلخ و ناجوانمردانه بود، به مردم ما آسیب زد و تعدادی از هم‌میهنان عزیزمان شهید شدند. این اتفاق غم بزرگی برای جامعه ایجاد کرد و حدود یک تا یک‌ونیم ماه تمامی فعالیت‌ها را دچار رکود کرد.

وی ادامه داد: با وجود این شرایط، واحد تولیدی با «تبلیغات گسترده، ارائه تخفیف و مدیریت بدهی‌ها» توانستند از این دوره عبور کند و به وضعیت باثبات‌تری برسد. با این حال  اگر رویدادهای یادشده رخ نمی‌داد، شرایط کنونی صنعت بسیار بهتر می‌بود.